جشن حیات فرهنگی ایرانیان

جشن، یسن،عبادت، نیایش و پرستش ریشه در هزاره های تاریخ ایران دارد.
جشن ها همیشه بهانه ای برای دورهم نشینی بوده و برقرار کردن ارتباط با دیگران هنر ایرانیان بوده است.
در فرهنگ غنی ایران، هریک از جشنها نماد ویژه ای دارند.
گل بید مشک نماد جشن اسفندگان(روز مادر)است.
گل یاسمن سپید، نماد جشن بهمنگان.
گل آفتابگردان،نماد جشن شب چله(یلدا)
گل بنفشه و گل نیلوفر، نماد جشن مهرگان.
معمولا این گلها در همه فصول سال در گلخانه ها توسط گل پروران پرورش داده می شدند تا در هنگام جشن ها مهیا باشند.
نمونه ای از این آیین کهن، یعنی هدیه دادن گل بنفشه، برای نشان دادن مهر، عشق و پایبندی به آن، در داستان ویس و رامین یافت می شود.
به رامین داد او یک دسته بنفشه
به یادم دار گفتا این همیشه
گل بنفشه نماد عهد و پیمان هم هست.

جشنهای ایرانی تجلی گاه ارتباطات ناب انسانی است.
نوروز، مهرگان و سده، سه جشن مهم ایران باستان است.
زادگاه نوروز در اسطوره های مردم فلات ایران سومر باستان و ایلام است.
نوروز جنبه سیاسی نیز داشته است که از دوران پادشاهی جمشید به رسمیت شناخته شد.
نوروز جشن آفرینش است، جشن پیروزی نور بر ظلمت، دوران طلائی خورشید، جشن طبیعت و اعتدال شب و روز.
جشن ها با آیین های خاص، تشریفات منحصر بفرد خود از روزگار ساسانیان و جشنهای دوازده گانه نشان از اهمیت دادن مردم به شادی در فرهنگ ایران
زمین است.
جشن بهانه ای برای آفرینش شادی و تولید به ورزی و ایجاد حس انسان دوستی است.

جشنها نه تنها ما را غم افسرده گی و دغدغه های دنیای دیجیتال دور می کند، بلکه امید به زندگی را در ما افزایش داده و در نتیجه بر طول و عرض زندگی ما تاثیر گذار است و عمرمان را طولانی تر می کند.